Dün akşam haberleri izlerken bir anda kendimi gözyaşları içinde buldum. Önce Barış'ın cenazesini izledim. Oturduğum koltuktan kalkamayacak kadar kendimi kötü hissetmişken ardından izlediğim ikinci haber kendimi kaybetmeme yetti. Kaza yaptıkları için yolda durup araçlarından inen 8 kişi, kaza için trafik polisinin gelmesini beklerken koskocaman bir kamyon gelerek 2 araca çarpıyor ve paramparça ediyor. 8 kişiden 2'si inanılmaz bir şekilde arkadaşlarının gözleri önünde can veriyor. Sürekli izlediğimiz kaza haberlerine benzer bir manzara ve her izlediğimiz kaza haberi bizi üzer... Ama beni o hale getiren tek bir an vardı bu görüntülerde... Arkadaşının ölümüne inanamayan birinin feryadı...
Haberin ardından çok ağladım. "Volkan gitti yaa.." diye ağlayan ses saatlerce kulağımda çınladı. Kendimi toparlayıp mutfağa gittim ve bişeylerle uğraşırken sürekli bunu düşündüm. Birkaç gündür kafamı kurcalayan ve beni düşündüren şeyler için bir cevaptı sanki izlediklerim. Ardından bu kadar üzülen insanlar bırakıp gitmişti iki "iyi insan" Bildiğimiz bir gerçekti iyilerin erken öldüğü...
Hayatta "iyi insan" olarak bilinen herkesin iyi olma nedeni genelde onlardan birşeyler alınabiliyor olması bana göre... İnsanlar sizden bişeyler alabildikleri sürece iyi insansınız... Ve o kadar alışılır ki sizden bişeyler alınıyor olmasına, sizin de ihtiyaçlarınız olabileceği kimsenin aklına gelmez. Bununla da kalmaz, sizden hep almaya alışanlar artık üzülüp kırılabileceğinizi de unuturlar. Onlar için iyi insansınızdır ve iyi insanlar hiçbişeye üzülmez diye düşünürler... Kırılsanız da kimse farkınıza varmaz.
Sevdiklerim için bişeyler yapabiliyor olmak hep mutlu etti beni. Birini mutlu ettikçe ben daha mutlu oldum. Bu yüzden iyi dediler bana... Ama kendime gelince, içimde öyle bir güç hissettimki çocukluğumdan beri, sanki kendim için herşeyi kendim yapabilirim gibi... Ve yaptım çok şükür... Bugüne hep kendi ayaklarım üzerinde sapasağlam durarak geldim. Birine "benim için şunu yapar mısın.." dediğim durumları düşünüyorum. Sayabileceğim kadar az...
Sanırım bugünlerde içime attığım kırgınlıklar birikti. Kimse farkında değil kendi içimde bişeyleri birleştirmeye çalıştığımın. Tek istediğim uzun süreli bir yalnızlık, en azından parçalar birbirine kaynayana kadar... Sonra dönerim yine iyi biri olarak, beni tanığınız gibi...
Kötü insan olamam iyilerin erken öldüğünü bilsem bile...
Bir zamanların unutulmaz sesiydi...
