İlk acımı hatırlıyorum. Çok küçüktüm, yaşadığım şeyin farkında bile değildim. Ne olduğunu yıllar sonra anlayabildim. Ve sonra çabucak hafifledi, ben o acıya çoktan alışmıştım geçen zaman içinde. Her şey güzel giderken üstüne başka bir acı geldi. Her şey o anda bitti, hayat durdu zannettim. Gelecek diye birşey yoktu sanki artık. Tüm hayatımın kaybettiklerim üzerine kurulu olduğunu sanıyordum. Ama üzerinden çok geçmedi, kapanan bir kapının yerine çok daha fazlasının açılabildiğini gördüm. Yürek denen mucizenin nelere dayanabildiğini, beynin neleri unutabildiğini… Sonra bi acı daha, sonra başka bi tane… Aslında her acıdan yeniden doğmayı başarabilmekti hayatın kendisi. Kimsenin hayatı kolay değildi. Aslında yalnızlıktan yakınırken hiç de yalnız olmadığımı fark ettim. Kimse göründüğü gibi değildi. Çok garip zamanlarda yeni insanlar tanıdım, içi dışından farklı olan. Ben de birçokları gibi önyargılıydım. Zamanla kaldırdım önyargılarımı, yerine hislerimi koydum. İnsanların dışını bırakıp içini görmeyi denedim. Öyleleri çıktı ki karşıma, kendi dertlerimi unuttum. Öyle acılar vardı ki, zamanında bana hayatın sonu dedirten acılardan utandım…….

Filiz Kirazoğlu yazdıon Friday, February 8, 2008 @ 4:54 AM | Permalink